رویکرد هوشمندانه ابوظبی درقبال طالبان از گذشته تاکنون؛ چرخشی از تعامل و تقابل (۱)

۲۸ دی (جدی) ۱۴۰۱ – ۱۸/ ۱/ ۲۰۲۳

(قسمت اول)

روابط مابینِ دو کشورِ امارات متحدۀ عربی و افغانستان به دهه ۱۹۸۰ بازمی گردد؛ زمانی که شوروی به افغانستان حمله کرده و متعاقبا امارات متحده عربی نیز به حمایت مالی از گروه های مجاهدین مبادرت کرد. پس از شکست شوروی بود که افغانستان در سال ۱۹۹۳ سفارت خود در ابوظبی را تأسیس نموده و این برهه زمانی نقطه ای برای آغاز روابط دیپلماتیک مابین دو کشور گردید. اما پس از آن امارات متحده عربی به یکی از سه کشوری تبدیل شد که در دور نخست از به قدرت رسیدن طالبان (۱۹۹۶-۲۰۰۱)، حکومت این گروه افراطی را به رسمیت شناخت.

در آن دوره، دولت ابوظبی به دلایلی چون رشد رادیکالیسم و افزایش فعالیت های گروه تروریستی القاعده، تصمیم به تغییر سیاست های خود در قبال افغانستان گرفت. بدین ترتیب، امارات متحده عربی برای اتخاذ اقداماتی همسو و مطابق با جامعه بین ‌المللی، از «عملیات آزادی بلند مدت» ایالات متحده آمریکا که در ۷ اکتبر ۲۰۰۱ آغاز شد، حمایت نمود. بنابراین، دولت ابوظبی به نخستین کشور خلیج فارس تبدیل شد که از وضعیت اضطراری اتخاذ شده از سوی آمریکا در افغانستان حمایت  و پشتیبانی کرد.

به طور کلی شاید بتوان گفت که سیاست امارات متحده عربی در مورد افغانستان با توجه به رویکرد جامعه بین المللی شکل گرفته است. بنابراین، دولت ابوظبی همواره درصدد ایفای نقشی برجسته در قالب کشوری کمک کننده به افغانستان بوده و به مدت ۲۰ سال با نیز دولت این کشور مناسبات دوستانه ای برقرار کرده است. این دو عنصر به نحوی سرلوحۀ سیاست امارات قرار داشت. اولین مورد منعکس کنندۀ درک عمومی دولت ابوظبی در سیاست خارجی بوده است. زیرا امارات متحده عربی بر ایجاد روابط اقتصادی مبتنی بر عدم وقفه در سیاست داخلی و منافع متقابل تمرکز داشته و ثانیاً، این کشور عرب منطقه، دیپلماسی عمومی را بدون توجه به حکومت روی کار در افغانستان و تمرکز بر تحکیم مناسبات دنبال کرده است.

چناچه در همین راستا می توان اشاره کرد که در سال ۲۰۱۳، دو کشور «توافقنامه همکاری راهبردی و امنیتی[۱]» را امضا کردند. بنابراین امارات متحده عربی نشان داده که آماده است تا در مقابله با جرایم سازمان یافته، مواد مخدر، تروریسم، قاچاق انسان و مهاجرت غیرقانونی با افغانستان سازش و همراهی داشته باشد. اما به هرروی باید در نظر داشت که امارات متحده عربی دو وجه از سیاست های خود را نشان داده است؛ بدین ترتیب هم روابط خوبی با دولت طالبان در دهه ۱۹۹۰ و متعاقبا نیز مناسبات نزدیکی با دولت های آتی افغانستان برقرار کرده است.

به باور برخی ناظران، این رویکرد را می توان به عنوان تلاش امارات متحده عربی برای برقراری مناسباتی مثبت با مردم و دولت افغانستان بدون توجه به شخص یا گروه حاکم بر افغانستان تحلیل کرد. به عبارت دیگر، دولت ابوظبی به اینکه چه قدرتی در کابل مسلط است اهمیتی نداده و شاید این وجه را موضوعی مرتبط با مسئله داخلی یک کشور ارزیابی می ‌کند. بدین ترتیب می توان چنین تببین کرد که سیر مواضع و رویکردهایی که سیاست های امارات متحده عربی در افغانستان را تا پیش از این شکل داده، در دوره دوم حکومت طالبان نیز مشاهده می شود.

از این رو، در حالی که پس از سقوط افغانستان به دست طالبان در اوت ۲۰۲۱ و سرنگونی دولت وقت در این کشور، دولت ابوظبی به اشرف غنی حق پناهندگی داد، از سوی دیگر اکنون نیز درعمل با طالبان همکاری دارد. چنانچه امارات متحده عربی اعلام کرد سفارت کابل که در دوره ناامنی در افغانستان بسته شده بود، مجددا در سال ۲۰۲۱ بازگشایی شده است و طالبان نیز بازگشایی سفارت امارات متحده در کابل را گامی به سوی به‌ رسمیت شناختن و مشروعیت یابی دولت سرپرست طالبان در افغانستان تفسیر کردند. (BAŞARAN, 2022)

با این حال، با نگاهی به تغییر در درک و نگرشِ ابوظبی نسبت به طالبان از دهه ۱۹۹۰، می توان گفت که این کشور عرب منطقه طالبان را بازیگری مستقل ندانسته و به همین دلیل است که این گروه را به رسمیت نمی شناسد؛ مگر اینکه جامعه بین المللی انگیزه ای برای به رسمیت شناختن آن داشته باشد. اما در هر حال باید گفت خروج هیجانی و سریع ایالات متحده از افغانستان که امکان قدرت یابی مجدد در افغانستان را برای این گروه فراهم آورد، ابوظبی را نیز وادار ساخت تا با در نظر گرفتنِ نقش آفرینی های جاه طلبانۀ سایر کشورهای عرب منطقه به ویژه قطر، موضعی غالب از تعاملی تطبیقی اتخاذ کرده و بار دیگر به سنجش روابط خود با طالبان بپردازد.

چرخش مواضع امارات متحده عربی از به رسمیت شناختن طالبان تا قطع روابط فی مابین

شاید بتوان گفت عمر مناسبات و تعاملات دوجانبه مابین افغانستان و امارات متحده عربی در برابر برخی کشورهای دیگر منطقه و فرامنطقه، به نسبت کوتاه تر است؛ لیکن با حواشی و فراز و فرودهای خاص خود همراه بوده است. افغانستان همواره روابطی تاریخی، سیاسی و فرهنگی با کشور امارات متحده عربی داشته است. برای نخستین بار روابط دیپلماتیک مابین دو کشور در سال ۱۹۷۳ برقرار شد؛ اما در دوران جهاد افغانستان علیه تجاوز شوروی، کمک های مالی و بشردوستانۀ امارات متحده به مجاهدین و مهاجران افغان بیش از هر زمان دیگری افزایش یافت.

همچنین بنابر گزارش ها، در این مدت هزاران افغان اجازه ورود به امارات متحده عربی و اخذ اقامت در آنجا را گرفتند. پس از موفقیت جهاد افغانستان در آوریل سال ۱۹۹۲، سفارت افغانستان برای نخستین بار در سال ۱۹۹۳ و در ابوظبی تأسیس شد. بدین ترتیب می توان گفت پس از فروپاشی دولت دکتر نجیب الله، امارات متحده عربی سفارت خود را در کابل افتتاح کرد، هرچند با تحولاتی و پس از آغاز جنگ داخلی در افغانستان، سفارت این کشور بسته شد.

پس از قدرت یابی طالبان در دور نخست، دولت امارات متحده به همراه دو کشورِ دیگر، رژیم طالبان را به عنوان دولت قانونی افغانستان به رسمیت شناخت. می توان گفت در گذشته، برخی کشورهای عربی با طالبان روابط دوستانه ای داشته و از دولت کابل حمایت کرده اند. همانطورکه در سال ۱۹۹۶ امارات متحده عربی به همراه عربستان سعودی، دولت طالبان را به رسمیت شناخت، و روابط بین آنها تا ۱۱ سپتامبر روابطی نزدیک بود. همزمان، رژیم طالبان نیز سفارت افغانستان در ابوظبی را تصرف، و تصدی رسمی خود را آغاز کرد. بنابراین کشورهای حاشیه خلیج فارس به طالبان اجازه جمع آوری کمک های مالی را داده و چشم خود را بر جریان تسلیحات و مهمات از طریق بنادر خود برای شبکه تدارکاتی از طریق پاکستان بستند. پس تجارت مواد مخدر و پولشویی رونق گرفت و برخی از طالبان نیز ملک و املاکی در امارات متحده عربی خریدند.

شاید بتوان گفت اعراب و طالبان در برخی عقاید اسلامی بنیادگرایانه اشتراکاتی با یکدیگر داشته اند؛ مانند نفوذ وهابیت، همچنین اینکه گاها با شیعه رابطه خوبی نداشتند. اما به دلیل حمایت طالبان از گروه القاعده و بیم از اشاعۀ تروریسم، روابط بین امارات و رژیم طالبان به تدریج رو به سردی و افول نهاد و در نهایت، دولت امارات متحده عربی روابط دیپلماتیک خود را با رژیم طالبان در تابستان ۲۰۰۱ قطع کرد. بدین ترتیب پس از ۱۱ سپتامبر، امارات مسیر خود را تغییر داده، افراط گرایان را سرکوب کرده و اطمینان داد که طالبان در خاک آنها از هموطنان خود حمایت نمی کنند.

 مهمتر از همه، این کشور تنها کشور عرب منطقه بود که پس از حملات به برج های دوقلو، نیروهای خود را برای خدمت در کنار نیروهای ایالات متحده و ناتو به افغانستان اعزام کرد و پس از آن نیز به تأمین مالی پروژه های کمک رسانی ادامه داد. بدین ترتیب به نظر می رسید ظاهرا سیاست خارجی امارات درجهت تغییر و بازنگری و به نحوی قرار گرفتن در مسیری از همسویی و همراهیِ واقع گرایانه با جامعه جهانی افتاده بود. (RASHID, 2017)

درنتیجه پس از سرنگونی رژیم طالبان، روابط دوجانبه بین افغانستان و امارات متحده عربی تجدید شد و هر دو کشور نمایندگان خود را تعیین کردند. حامد کرزی، رئیس دولت انتقالی وقت افغانستان، همراه با یک هیئت عالی رتبه در سال ۲۰۰۲ و با هدف جلب پشتیبانی به امارات متحده عربی سفر کردند. در این سفر، دولت امارات تعهد خود به مبلغ ۳۵ میلیون دلار که نخست در کنفرانس اهداکنندگان توکیو در اوایل سال ۲۰۰۲ متعهد شده بود را تجدید کرد. دکتر عبدالله وزیر خارجه وقت افغانستان نیز در سال ۲۰۰۳ از امارات متحده عربی دیدن و با شیخ حمدان بن زاید آل نهیان وزیر امور خارجه وقت امارات متحده عربی ملاقات کرد.

بدین ترتیب، سفارت امارات متحده عربی در کابل در سال ۲۰۰۴ بازگشایی شد و دولت افغانستان با درک اهمیت روابط با امارات متحده عربی، اولین سفیر خود را در اکتبر ۲۰۰۴ معرفی کرد. عبدالفرید زکریا در ۷ فوریه ۲۰۰۵  اعتبارنامۀ خود را به عنوان سفیر تام الاختیار به شیخ خلیفه بن زاید آل نهیان، رئیس دولت امارات متحده عربی و حاکم وقت ابوظبی تقدیم کرد. همچنین درراستای مناسبات دوستانۀ دوجانبه، رئیس جمهور وقت افغانستان، حامد کرزی، در نوامبر ۲۰۰۴ در مراسم تشییع جنازه شیخ زاید بن سلطان آل نهیان، بنیانگذار امارات متحده عربی، به عنوان یکی از تنها دو رهبر کشورهای غیرعربی شرکت کرد. (csrskabul, 2017)

طبق مطالب اشاره شده در وب سایت سرکنسولگری افغانستان، متعاقبا امارات متحده عربی در سال ۲۰۰۴ مبلغ ۷۴ میلیون دلار برای پروژه های مختلف برای افغانستان اختصاص داد و در کنفرانس های کمک کنندگان در برلین و لندن شرکت نموده و متعهد شد تا از ثبات و بازسازی افغانستان حمایت کند. رئیس جمهور وقت افغانستان، کرزی مجدداً از ۲۲ تا ۲۳ می ۲۰۰۶ در پاسخ به دعوت شیخ خلیفه بن زاید آل نهیان (پسر بزرگ زاید بن سلطان آل نهیان)، از امارات متحده عربی دیدن کرد. وزرای خارجه افغانستان دکتر عبدالله و دکتر سپنتا نیز به ترتیب در ماه مارس و ژوئن ۲۰۰۶ به امارات متحده عربی سفر و روابط برادرانه موجود بین دو کشور را تقویت کردند.

بدین ترتیب از سال ۲۰۰۱، حامد کرزی رئیس جمهور وقت افغانستان و وزرای خارجه سابق افغانستان بارها از امارات متحده عربی دیدار و دولت افغانستان نیز در سال ۲۰۱۳ موافقتنامه امنیتی با این کشور امضا کرده است. چنانچه وزرای امور خارجه افغانستان و امارات متحده عربی در مورد همکاری های امنیتی، اقتصادی و سیاسی موافقتنامه چندجانبه امضا کرده اند.

 لازم به ذکر است امارات در زمره کشورهایی بوده که به دلایل بشردوستانه در افغانستان حضور نظامی داشته است. اما این کشور به طور گسترده نیز در روند بازسازی افغانستان مشارکت داشته است. به طور مثال، از سال ۲۰۰۱، امارات متحده عربی به افغانستان در بخش های سلامت، ایجاد زیرساخت ها (جاده ها، مدارس، مساجد، دانشگاه ها “دانشگاه شیخ زاهد در ولایت خوست” و بیمارستان ها) کمک کرده است.

علاوه بر این، امارات متحده عربی در ریشه کنی فلج اطفال و واکسیناسیون کودکان افغان نیز همکاری داشته است. چنانچه می توان گفت امارات متحده عربی ۱۲۰ میلیون دلار به برنامه جهانی ریشه کنی فلج اطفال اختصاص داد که بیشتر بر افغانستان و پاکستان متمرکز بود. همچنین این کشور در زمینۀ تغذیه کودکان در افغانستان نیز فعالیت داشته است.

روابط افغانستان و امارات متحده عربی در دوره حکومت وحدت ملی

می توان گفت پس از تشکیل حکومت وحدت ملی در افغانستان، روابط افغانستان و امارات تقویت گردیده، قراردادهایی مابین دو کشور امضا شده و مقامات افغان بارها از ابوظبی دیدن کردند. افغانستان با صدور بیانیه ای حمایت خود از عربستان و امارات را در جنگ یمن اعلام کرد و بعداً به ائتلاف ضد تروریسم زیر نظر عربستان سعودی پیوست. همچنین افغانستان و امارات متحده عربی یک توافقنامه همکاری استراتژیک بلند مدت امضا کردند که بر همکاری امنیتی و جنگ علیه تروریسم تأکید می ‌کرد.

چنانچه به گزارش خبرگزاری خاورمیانه، دکتر زلمی رسول و شیخ عبدالله بن زاید آل نهیان وزرای خارجه وقت افغانستان و امارات متحده عربی موافقت نمودند که میان دو کشور یک موافقتنامه همکاری های بلندمدت استراتژیک در مورد همکاری های امنیتی و انتقال محکومین به امضاء برسد و ذیل این اعلامیه آمده بود که این موافقتنامه شامل مبارزه با تروریزم، تامین منابع مالی، قتل و جرایم علیه زندگی و سلامتی فیزیکی مردم، اختطاف و گروگان گیری، فساد اداری و جرایم سازمان یافته، مبارزه با مواد مخدر، تولید، انتقال و در اختیار داشتن سلاح، مهمات، مواد منفجره و مواد خطرناک غیر قانونی، مهاجرت های غیر قانونی، قاچاق انسان و مواد مخدر، جرایم اقتصادی و تطهیر پول، جرایم علیه منابع طبیعی و محیط زیست، جعل هویت، سرقت و قاچاق آثار فرهنگی، جرایم علیه مالکیت معنوی و جنایات دیگر می باشد.

اما حادثۀ ناگوار در این میان کشته شدن پنج دیپلمات اماراتی در انفجار بمب تروریستی در قندهار و در ژانویه سال ۲۰۱۷ بود. چراکه پنج دیپلمات امارات متحده عربی و سفیر مجروح امارات (محمد عبدالله الکعبی) در انفجار قندهار جان باختند. این حادثه در حالی اتفاق افتاد که بر اساس اعلام مقامات اماراتی، سفیر این کشور به همراه سایر دیپلمات‌های این کشور برای حضور در مراسم ضیافت فرماندار قندهار و افتتاح چند طرح عمرانی به این شهر رفته بود. بدین ترتیب باید گفت حتی برای کشور جنگ زده و غیرقابل پیش بینی چون افغانستان که هر نوع جنگ و درگیری را تجربه کرده است نیز یک اولین بار برای حوادثی از این دست وجود دارد. چراکه در طول ۴ دهه تنش و درگیری در افغانستان، هرگز به دیپلمات های عرب حمله نشده بود، چه رسد که جان آنها گرفته شود.

در این برهۀ زمانی چنین به نظر می رسید که گرچه تا پیش از این پیشبرد تلاش هایی برای بهبود روابط فی مابین صورت گرفته بود، اما حمله خونین قندهار و کشته شدن مقامات اماراتی بار دیگر روابط دو کشور را به چالش کشیده باشد؛ اما دولت افغانستان و امارات متحده عربی اعلام کرده اند که حادثه قندهار تاثیری بر روابط دوجانبه بین دو کشور نخواهد داشت؛ هرچند در کوتاه مدت این حادثه باعث افزایش شبهاتی در این رابطه گردید.

به هر حال در این میان علاوه بر روابط دو دولت، مردم و تجار دو کشور نیز روابط گسترده ای داشته و می توان گفت جامعه افغانستانیِ مقیم امارات نیز به صورت دوجانبه به اقتصاد این کشور کمک کرده است. چنانچه می توان گفت تا سال ۲۰۰۴، دارایی تاجران افغان در دبی بیش از ۴ میلیارد دلار بود. اما پس از وخامت اوضاع امنیتی در کشور و با افزایش سود در تجارت اموال غیر منقول، اکثر تاجران افغان از این کشور ملک و املاکی خریداری کردند. به عنوان مثال، تنها در ماه های اول سال ۲۰۱۲، افغان ها تقریباً ۶۰ میلیون دلار سرمایه گذاری کردند. (csrskabul, 2017)

کمک های انسان دوستانه امارات متحده عربی به افغانستان؛ نقطه قوت مناسبات دوسویه

امارات متحده عربی به نحو مثبتی به تلاش های بین المللی خود جهت ایجاد ثبات در افغانستان و همچنین حمایت از اقداماتی به منظور جهت دهی به افغانستانی صلح آمیز کمک کرده است. چنانچه در همان ابتدای امر، امارات متحده عربی در جهت ارائۀ کمک های بشردوستانه و انکشافی به ارزش ۵۵۰ میلیون دلار و جهت بازسازی و ثبات افغانستان از سال ۲۰۰۲ تا ۲۰۰۸ متعهد شده و تنها کشور عرب منطقه در ارائۀ بیشترین کمک های بشردوستانه به این کشور بود.

در همین راستا می توان اشاره کرد که اخیرا در نوامبر ۲۰۲۲ حمد الحبسی، مشاور سفارت امارات متحده عربی در مسکو، طی نشست “فرمت مسکو” درباره افغانستان بیان کرد «در سال ‌های اخیر، کمک ‌هایی به مبلغ ۶٫۱ میلیارد درهم [امارات متحده عربی]، یعنی ۱٫۷ میلیارد دلار آمریکا، به افغانستان ارائه شده است. هدف اصلی تامین حوزه هایی مانند بهداشت، تامین آب، [بهبود] وضعیت بهداشتی، مسکن و آموزش، توجه ویژه بر زنان و کودکان بوده است.» وی همچنین افزود که بیش از ۲۸۵ تن مواد غذایی و تجهیزات پزشکی نیز از امارات متحده عربی از طریق یک پل هوایی بشردوستانه به افغانستان رسیده است.

اما به طور کلی می توان گفت کمک های بشردوستانه امارات متحده به افغانستان در سال ۲۰۰۳ آغاز شد. همچنین این کشور در چندین پروژه در افغانستان نیز مشارکت داشته است. امارات متحده در کنفرانس های مختلف کمک کننده در برلین و لندن نیز شرکت کرده است که ذیل آنها این کشور عرب منطقه به حمایت از ثبات و بهسازی افغانستان متعهد شده است. از دیگر سو، هلال احمر امارات متحده عربی نیز با ایجاد کمپ هایی برای پناهجویان افغان و تامین کالاهای اساسی با همکاری کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل به آنها کمک کرده است.

همچنین در تامین کمک و ایجاد زیرساخت ها می توان گفت؛ امارات متحده عربی فعالانه به بازسازی افغانستان کمک کرده است. چنانچه در سال ۲۰۱۱ وزیر خارجه امارات اعلام کرد ۲۵۰ میلیون دلار آمریکایی برای بازسازی افغانستان کمک خواهد کرد. قرار بر آن بود که این کمک ها توسط صندوق توسعه ابوظبی مدیریت شود. این کمک مالی، به گفته دولت امارات متحده عربی، قدردانی از پیشرفت دولت افغانستان با وجود شرایط سخت بود.

شهروندان امارات متحده عربی نیز در جهت ارائه کمک های خصوصی برای بازسازی افغانستان تلاش کرده اند. امارات متحده عربی پروژه هایی مانند دانشگاه زاید که به حدود ۶۰۰۰ دانشجوی افغانستان آموزش می دهد را نیز تمویل کرده و در زمینه ترویج سرمایه گذاری در افغانستان نیز اقدام کرده است. همچنین امارات و افغانستان در سال ۲۰۱۰ معاهده استرداد مجرمین را با دو موافقتنامه دیگر امضا کردند: مساعدت حقوقی متقابل در امور جنایی و مساعدت و همکاری در امور مدنی. این معاهدات توسط وزیر عدلیه امارات و وزیر امور خارجه افغانستان امضا شد. انگیزه امضای این معاهده دوجانبه، تمایل امارات متحده عربی در تقویت همکاری های دوجانبه، منطقه ای و بین المللی خود در زمینه های حقوقی و قضایی بود. (ivypanda, 2020)

مشارکت امارات متحده عربی در ماموریت های نطامی افغانستان به رهبری ایالات متحده (از ۲۰۰۳)

پس از اینکه مشخص شد دو نفر از هواپیماربایان ۱۱ سپتامبر از اتباع امارات متحده عربی بودند، اماراتی ها همکاری خود را با ایالات متحده و جهت مبارزه با تروریسم اسلام گرا افزایش داده و در سال ۲۰۰۳ نیروهای خود را به جنوب افغانستان اعزام کرد. می توان گفت امارات متحده عربی از سال ۲۰۰۳ با اعزام یک گروه ۲۵۰ نفری از نیروهای خود به مأموریت آیساف تحت رهبری ایالات متحده برای ایجاد ثبات در افغانستان کمک کرد.

همچنین امارات متحده عربی از سال ۲۰۱۸ به استخدام و آموزش نیروهای نخبه افغان برای مبارزه با شورشیان پرداخته و در همان سال به عنوان یک کشور شریک به ماموریت “حمایت قاطع” ناتو پیوست. لازم به ذکر است نیروهای امارات متحده عربی میزبان پایگاه هوایی الظفره، یکی از پایگاه های مهم آمریکا در منطقه بوده و “جهت انجام اطلاعات، نظارت و شناسایی و سوخت گیری هوایی” برای نیروهای آمریکایی در افغانستان فعالیت می کرد.

امارات متحده عربی به عنوان بخشی از ارتقای عملیات نیروهای بین المللی کمک به امنیت فعالیت کرده است و این باعث شد که امارات یکی از دو کشور اصلی اسلامی با نیروهای نظامی در افغانستان، جدا از ناتو محسوب شود. دولت امارات متحده عربی از تلاش های انتقالی برای افزایش مسئولیت در قبال مقامات افغانستان حمایت کرد.

شایان ذکر است امارات متحده عربی پرسنل نظامی خاص خود را که مطابق با قانون اساسی امارات است، برای دفاع در افغانستان داشت که از خدمات بشردوستانه و همچنین ارتقای امنیت جوامع محلی حمایت و حفاظت می کردند. ارتش امارات نیز نقشی کلیدی در عملیات حفظ صلح در سراسر جهان از لبنان تا افغانستان داشته است. می توان گفت امارات متحده عربی شریک فعال ایالات متحده آمریکا در مبارزه با تروریسم بوده و تمام کمک های خود را در عرصه های نظامی، اقتصادی، دیپلماتیک و غیره برای ترویج صلح جهانی ارائه می کند.

اما دررابطه با ماموریت نظامی نیروهای این کشور باید گفت، امارات متحده عربی، تنها نیروهای رزمی/جنگی عرب در افغانستان و در بخش ناآرام جنوب این کشور، به ویژه در ولایت ارزگان بودند، که در آن نه تنها می جنگیدند، بلکه کلینیک های سلامت و مساجدی را نیز ایجاد کرده اند. در طی سال‌ های ۲۰۱۲-۲۰۱۴، امارات ۶ فروند F-16 را در فرودگاه قندهار مستقر کرد که از آنجا مأموریت ‌های پشتیبانی هوایی نزدیک برای ائتلاف تحت رهبری ایالات متحده را انجام دادند.

به طور کلی می توان گفت پیش از حملات ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ به ایالات متحده، امارات متحده عربی ظاهراً جنبش طالبان را که قدرت داشت به عنوان یک تهدید تلقی نمی کرد و جدا از به رسمیت شناختن طالبان طی سال های ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۱، در زمان حکومت نخست این گروه، امارات متحده عربی به خطوط هوایی آریانا افغان اجازه داد تا خدمات مستقیم بین دو کشور را انجام دهند. اما طی چرخشی پس از حملات ۱۱ سپتامبر، امارات متحده عربی امکانات نظامی خود را برای استفاده ایالات متحده و متحدانش در دسترس قرار داد. (Katzman, 2015 :18)

ادامۀ مطلب در شمارۀ دوم از “رویکرد هوشمندانه ابوظبی درقبال طالبان افغانستان از گذشته تاکنون؛ چرخشی از تعامل و تقابل”

 

[۱] “Strategic and Security Cooperation Agreement”