از اختلاف بر سر پوشش تا حذف شدن از اجتماع: جدال زنان افغان و امارت اسلامی

۲۵ شهریور۱۴۰۰-۲۰۲۱/۹/۱۶

زنان افغان در زمان طالبان

پس از تصرف کابل توسط طالبان در ۱۵ اگوست یکی از نخستین گروه هایی که در برابر طالبان دست به اعتراض زدند، زنان افغانستان بودند. در روزهای نخست  سقوط و بازگشت گروهی که به زن ستیزی معروف بودند، زنان کابل هرچند اندک شمار بودند با پلاکاردهایی به دست خواهان سهم گیری در نظام آینده بودند. بعدتر در هرات،نیمروز و سایر ولایت افغانستان نیز شاهد اعتراضاتی از سوی زنان افغانستان بودیم.  قشری که تقریباً چهل و هفت درصد جامعه را تشکیل می دهند و در طی دو دهه اخیر به دستآوردهایی  سیاسی و اجتماعی رسیده اند. این در حالی است که طالبان از نخستین ساعات حضور خود در کابل در برابر زنان و حضورشان در اجتماع مواضع نگران کننده ای را بیان کردند. به طوری که ذبیح الله مجاهد در نخستین نشست خبری خود در پاسخ به پرسش خبرنگاران گفت در مورد سرنوشت زنان گفت که فعلا آن ها در خانه بمانند تا در مورد فعالیت شان در اجتماع تصمیم گرفته شود. آقای مجاهد گفت ما نگرانیم نیروهای ما که تازه کار هستند و هنوز آموزش خوبی ندیده اند با زنان بدرفتاری کنند. ما نمیخواهیم که خدای ناکرده نیروهای ما به زنان آسیب برسانند یا آنها را آزار دهند. به عبارت دیگر، طالبان گفته اند که مانع تحصیل و اشتغال زنان نمی شوند اما از زمانی که آنها به قدرت رسیدند از همه زنان به جز آنهایی که در بخش بهداشت عمومی هستند، خواسته اند تا  بهبود وضعیت امنیتی از کار دور بمانند.

 پس از آن نیز با تشکیل کابینه موقت طالبان نام هیچ زنی در لیست ابتدایی آنها به چشم نمی خورد. سپس دولت جدید طالبان در روز یکشنبه گفت که زنان در افغانستان می توانند به تحصیل در دانشگاه ها بروند اما در صورت تفکیک جنسیتی و داشتن حجاب اجباری. این گروه همچنین اعلام کرد که در مورد نحوه پوشش زنان نیز تصمیم خواهد کرد. عبدالباقی حقانی، وزیر آموزش عالی طالبان گفت که طالبان نمیخواهند زمان را در حقوق زنان به عقب برگرداند و اظهار داشت که ما بر اساس آنچه امروز وجود دارد، کار خواهیم کرد. همچنین او گفت که حجاب الزامی است.

در همین رابطه، طالبان بر اساس فرمانی که برای موسسات آموزشی صادر کرده، یک پوشش جدید و تفکیک جنسیتی برای زنان در دانشگاه ها و کالج های خصوصی در افغانستان وضع کرده است. در سندی که دستورالعمل های دررابطه با از سرگیری کلاس ها توسط انجمن دانشگاه های خصوصی در افغانستان منتشر شده است، اقداماتی مانند اجباری بودن حجاب و ورودی های جداگانه برای دانشجویان دختر ذکر شده است. بر اساس سند مذکور که وزارت آموزش و پرورش طالبان در ۵ سپتامبر صادر کرده است، همه معلمان و کارکنان و دانشجویان دختر باید از عبای اسلامی و نقاب استفاده کنند که موها، بدن و بیشتر صورت را می پوشاند. در این سند اضافه شده پوشش باید مشکی باشد و زنان همچنین باید از دستکش استفاده کنند تا از پوشاندن دستان آنها اطمینان حاصل شود. همچنین گفته می شود که معلمان زن باید برای تدریس دانشجویان دختر استخدام شوند و بانوان باید به طور جداگانه آموزش داده شوند یا در کلاس های کوچکتر با پرده ای از مردان جدا شوند.  طبق این سند، آنها دستور دادند که دانشجویان دختر تنها باید توسط بانوان آموزش داده شوند، اما اگر این امکان وجود نداشت، “مردان مسن” با شخصیتی صالح و شایسته و رفتاری مناسب نیز می توانند این کار را برعهده گیرند. در حالی که زنان اکنون مجبورند به طور جداگانه و با اعمال سیاست های تفکیک جنسیتی تحصیل کنند، آنها همچنین باید کلاس خود را پنج دقیقه زودتر از مردان به پایان برسانند تا مانع از اختلاط و آمیختگی آنها در بیرون از کلاس شوند. یک استاد دانشگاه که تمایلی به ذکر نام خود نداشت، گفت: “عملا، این یک برنامه دشوار است – ما اساتید زن یا کلاس های کافی برای تفکیک دختران نداریم.” (Agence France-Presse, 2021)

در مقابل این گروه برای مشروعیت بخشیدن به سیاست های خود پیرامون زنان، در واکنشی متقابل، گردهمایی زنان حامی خود در کابل برگزار کردند. چنانکه، زنان افغان با حجاب صورت و سر تا پا پوشیده با لباس های بلند مشکی روز شنبه ۲۰ شهریور (۱۱ سپتامبر ۲۰۲۱) در مراسم حمایت از طالبان در کابل شرکت کردند. این زنان پیش از آنکه برای تجمع اعتراض آمیز طالبان به خیابان ها بیایند و بنرهایی به زبان انگلیسی با مضمونِ “ما خواهان تعلیم و تربیت مشترک نیستیم” را به راه بیندازند، در رویدادی در دانشگاه شرکت کردند که در آن زنان سخنران به نفع رهبران جدید کشور (طالبان) صحبت کردند. به گزارش خبرگزاری فرانسه، این زنان توسط نیروهای مسلح اسکورت شدند و در خطوط سازماندهی شده مسافت کوتاهی را طی کردند. این تصاویر در تضاد کامل با دیگر اعتراضات به رهبری زنان بود که در سراسر کشور در مخالفت با طالبان صورت گرفته است. به گزارش خبرگزاری فرانسه ، حدود ۳۰۰ زن افغان در اعتراضاتی روز یکشنبه در دانشگاه آموزشی شهی ربانی کابل در حمایت از سیاست های سختگیرانه طالبان در زمینه تفکیک جنسیتی شرکت کردند

تصویر یک- گردهمایی گروهی از زنان در حمایت از امارت اسلامی در کابل

علاوه بر آموزش و تحصیل، طالبان نیز زنان را در ورزش کردن منع کردند. احمدالله وسیق، معاون کمیسیون فرهنگی طالبان در مصاحبه با شبکه SBS ایتالیا گفت: ورزش زنان نه مناسب و نه ضروری تلقی می شود. او گفت: من فکر نمیکنم زنان اجازه بازی کریکت را داشته باشند. زیرا لازم نیست زنان کریکت بازی کنند. در کریکت ممکن است آنها با وضعیتی رو به رو شوند که صورت و بدن آنها پوشانده نشود که اسلام اجازه نمی دهند زنان اینگونه دیده شوند.

این اظهارنظرها و قوانین جدید در حالی مطرح می شود که در طی بیست سال گذشته آزادی پوشش و فعالیت اجتماعی برای زنان افغانستان در تنگنا و محدودیت جدی از سمت دولت قرار نگرفته بود. اما اکنون به نظر می رسد یکی از دلایل عدم اجازه دادن فعالیت گسترده و آزادانه زنان در جامعه از سوی طالبان به نوع پوشش و حجاب آنها بستگی دارد. با این حال، نگرانی های زیادی باتوجه به تجربه تلخ حکومت داری این گروه در دهه نود میلادی در مورد نوع پوشش زنان و نحوه فعالیت آنها در اجتماع تحت تسلط طالبان وجود دارد. به طوری که یکی از نمایندگان این گروه در گفت و گوی تلویزیونی خود با شبکه خبری طلوع به صراحت اظهار کرد که چه نیازی به حضور زنان در اجتماع احساس می شود؟

بنابراین، در حالی که ایالات متحده از افغانستان خارج شده، دولت سقوط کرده و این کشور تحت سیطره مجدد طالبان قرار دارد و کابینه موقت خود را پس از سه هفته اعلام کردند یک علامت سوال بزرگ همچنان وجود دارد. سرنوشت زنان و حقوق آن ها چه خواهد شد؟ فعالیت اجتماعی آنها در نظام تحت سلطه طالبان چگونه تعریف خواهد شد؟ باتوجه به تاکید طالبان بر حجاب، آیا تنها مانع حضور زنان در اجتماع و مناصب بالای حکومتی نوع پوشش آنها است؟

افق های در حال افول برای زنان افغانستان

در حالی که، بسیاری از مردم از آرامشی که پس از پایان ناگهانی جنگ بر شهر حاکم شد، استقبال کرده اند. اما برای زنان، خیابان هایی که سربازان طالبان در آن گشت می زنند مملو از تهدید است. رهبری طالبان که مشتاق به رسمیت شناختن و کمک های بین المللی است، سالهاست به جهان وعده هایی مبنی بر تغییر وضع موجود خود در مورد حقوق زنان می دهد. در همین رابطه، نعمت الله حسن، والی جدید طالبان در قندهار می گوید که از بین یک تیم ۱۲۰۰ نفری شهرداری، دو زن در مرکز مشغول به کار هستند. او به زنان کارمند بیشتری اجازه کار می دهد درصورتی که آنها از مردان جدا شوند و دولت مرکزی تایید کند. همچنین او گفت: من مایلم تعداد زنان کارگر را افزایش دهم. ما در حال برنامه ریزی برای ایجاد یک محل کار جداگانه و امن برای آنها هستیم.

در چنین فضای ملتهبی نگرانی از ضایع شدن تلاش های آموزشی زنان نیز بسیار پررنگ است. چنانکه، نبود دانشجویان دختر به اندازه کافی و یا نداشتن اساتید دانشگاه زن مشکلات فراوانی را برای زنان علاقه مند به تحصیل به وجود آورده است. در این صورت آینده آن ها بسیار مبهم است. شکی نیست که طالبان حقوق زنان را در مقایسه با زمانی که۲۵ سال پیش بر افغانستان حکومت می کردند، تغییر داده اند، زمانی که زنان را از تحصیل و تقریبا همه کارها منع کرده اند. اما رژیم قدیمی آن ها آنقدر زن ستیز و وحشتناک بود که حتی طالبان اصلاح شده هنوز هم افغانستان را با بدترین ستم سیستماتیک در جهان برای زنان اداره می کنند. در همین رابطه، هیتر بار معاون بخش حقوق زنان در دیده بان حقوق بشر گفت: این مهم است که جامعه بین المللی طالبان را به تغییراتی ترغیب کند. ما باید این واقعیت را در نظر بگیریم که آنچه در حال حاضر در افغانستان اتفاق می افتد یک عقب نشینی گسترده در حقوق زنان در مقایسه با یک ماه پیش و غیرقابل قبول است.

دبورا لیونز نماینده سازمان ملل متحد در افغانستان نیز این هفته در شورای امنیت سازمان ملل متحد گفت که « با وجود تعهدها، فاصله زیادی بین این وعده ها و واقعیت تلخ زنان در سراسر کشور وجود دارد. درحقیقت، زنان فشار جوامع بین المللی بر طالبان را تنها امید برای تغییر می دانند. او افزود ما گزارش های زیادی دریافت می کنیم که طالبان حضور زنان در اماکن عمومی را بدون سرپرست مرد ممنوع کرده و از کار زنان جلوگیری می کند. آنها دسترسی دختران به آموزش را در برخی مناطق محدود کرده و بخش های امور زنان در سراسر افغانستان را از بین برده اند و سازمان های غیردولتی زنان را نیز مورد هدف قرار داده اند. در این میان، پیام رهبران طالبان در تمام سطوح دولت جدید، واضح است. آنها به جامعه بین المللی نیاز دارند تا در افغانستان سرمایه گذاری کنند و برای پروژه های عمرانی در شهر تامین مالی کنند. طالبان واقعا به حمایت آنها نیاز دارد. (Graham- Harrison,2021).در چنین،شرایطی که از ابتدای تشکیل حکومت جایگاه قابل توجهی برای زنان نادیده گرفته شده است، چشم اندازهای مبهم و تاریکی را برای این قشر ایجاد کرده است.

تاریخ از رفتار طالبان با زنانِ افغان چه می گوید؟

 در سال ۱۹۹۴، گزارشگر ویژه سازمان ملل متحد بیست و یک مورد دررابطه با احکام مربوط به رفتار زنان افغان را ثبت کرد. این احکام به طور کلی از جمله این موارد بود که حجاب یک زن باید تمام بدن او را بپوشاند (زنان باید جذابیت ظاهری خود را پنهان کنند تا مردان از نظر جنسی جذب آنها نشوند)، زنان معطر(عطر می زنند) زناکار/بدکاره محسوب می شوند، زن نباید بدون اجازه شوهر از خانه خارج شود و زن نباید به افراد غریبه نگاه کند. طالبان قوانینی را وضع می کردند که از نظر اجتماعی بر زنان تأثیر می گذارد. مواردی چون: زنان مجاز به بیرون رفتن از منزل بدون بستگان مرد به عنوان همراه نیستند. حتی در آن زمان، زنان باید بی سر و صدا راه بروند و از خندیدن یا بلند صحبت کردن در خیابان خودداری کنند. زنان حتی در مراسم عروسی مجاز به رفتن به هتل نیستند. زنان نمی توانند با مردان در اتوبوس سوار شوند. رانندگان تاکسی فقط می توانند زنانی را که توسط یک مرد همراهی می شوند را سوار کنند. در صورت عدم رعایت این قانون، راننده تاکسی، زن و شوهرش زن مجازات می شوند. از دیگر سو این احکام زنان در زندگی و در خانه خود را نیز  تحت تأثیر قرار می داد. موادری چون: پنجره های خانه زن باید با رنگ سیاه نقاشی شده باشد. زنان اجازه ندارن لباس ها را در جوی/نهرها بشویند. (صص ۴۴۲-۴۴۳)

 همچنین، در سال ۱۹۹۶ پس از فتح کابل، طالبان زنان را حتی در مراقبت های بهداشتی ممنوع کردند. زنان تحصیلکرده زیادی در کابل حضور داشتند. ۷۰ درصد معلمان زن بودند، ۴۰ درصد از پزشکان زن بودند، بیش از نیمی از دانش آموزان مدرسه دختر بودند و زنان در همه زمینه های نیروی کار شاغل بودند. اما پس از روی کار آمدن طالبان، مقررات دختران را از رفتن به مدرسه منع کرد. با این حال، قوانین از منطقه ای به منطقه دیگر متفاوت بود. به همین دلیل این زنان به گزارشگر وقت سازمان ملل اعلام کردند که ارزش وجودی آنها نادیده گرفته شده و موقعیت خود را از دست داده اند. به همین دلیل طالبان به خاطر نیاز به کارکنان مراکز درمانی، طالبان نیز با رعایت قوانین متعدد به زنان اجازه کار در حوزه بهداشت را دادند. طالبان همچنین به زنان اجازه داد در کارخانه بافندگی کار کنند. اما به دلیل ناتوانی در کار یا نبود شغل موجود، بسیاری از زنان برای تأمین مخارج خانواده خود به تکدی گری و فروش اموال خود و برخی به تن فروشی روی آوردند. زنان بیوه به ویژه تحت تأثیر محدودیت های اشتغال قرار داشتند. برخی از محدودیت های اشتغال در سال ۱۹۹۹ برداشته شد و طالبان اجازه داد زنان بدون درآمد به دنبال کار باشند. در این سال، وضعیت اندکی تغییر کرد و زنان می توانستند به طور مستقل درخواست کمک بین المللی کنند. زنان همچنین مجاز به کار به عنوان پرستار و پزشک بودند. حتی به تعداد محدودی از زنان این فرصت داده شد که در آژانس های بین المللی یا آژانس های غیر دولتی کار کنند. با این حال، بسیاری از بیوه ها از این تغییر اطلاع نداشتند و تعداد مشاغل موجود محدود بود. اما در سال ۲۰۰۰، طالبان برخی از فرصت های شغلی را که در اختیار زنان بود، از بین بردند. زنان دیگر اجازه کار در سازمان ملل یا آژانس های غیردولتی را نداشتند. در جولای سال ۲۰۰۰ ، طالبان زنان را از کار در سازمان های خارجی خارج از بخش بهداشت منع کرد. در ماه اوت سال ۲۰۰۰، طالبان نانوایی ای در کابل بستند که در آن زنان زیادی کار می کردند و به فقیرترین زنان شهر نان می فروختند. (صص۴۴۸ -۴۵۰)

در حالی که طبق مطلب منتشر شده ای در وب سایت وزارت امور خارجه امریکا(۲۰۰۱) آمده است که « قبل از ظهور طالبان در دهه نود، زنان در افغانستان تحت قانون حمایت می شدند و از حقوق فزاینده ای در جامعه افغانستان برخوردار بودند. به طوری که زنان در دهه۱۹۲۰ از حق رای برخوردار شدند. در اوایل دهه ۱۹۶۰ قانون اساسی افغانستان برابری زنان را پیش بینی می کرد. از طرف دیگر، آنها سهم مهمی در توسعه کشور داشتند. در سال ۱۹۷۷ این گروه بیش از ۱۵درصد بالاترین نهاد قانون گذاری افغانستان را تشکیل می دادند. تخمین زده می شد که در اوایل دهه ۱۹۹۰، ۷۰درصد از معلمان مدارس، ۵۰ درصد از کارمندان دولت و دانشجویان دانشگاه و ۴۰ درصد از پزشکان در کابل زن بودند. همچنین زنان افغان تا زمانی که طالبان محدودیت های شدیدی را برتوانایی کار انها اعمال نکرده بود، در سازمان های کمک رسانی بشردوستانه فعال بودند. اما با حضور طالبان در قدرت در دهه نود ورق به ضرر زنان افغان و فعالیت و حضورشان در افغانستان برگشت. اگرچه طالبان ادعا می کردند که به نفع زنان عمل می کنند اما رژیم طالبان بی رحمانه زنان و دختران افغانستان را به انزوا کشاند، سلامت آن ها را بدتر کرد و آنها را از بسیاری از حقوق خودشان ازجمله حق تحصیل محروم کرد.

پس از سقوط رژیم طالبان، قانون اساسی در سال ۲۰۰۴ همه انواع حقوق را برای زنان افغان قائل شد و توزیع سیاسی پس از طالبان، رشد اقتصادی و اجتماعی آنها را به میزان قابل توجهی بهبود بخشید. به طوری پس از سقوط طالبان تا سال ۲۰۱۸ حدود ۳٫۱۳۵ مرکز بهداشتی تاسیس شد. در سال ۲۰۰۳ کمتر از ۱۰درصد دختران در مدارس ابتدایی ثبت نام کردند اما تا سال ۲۰۱۷ این رقم به ۳۳ درصد رسید. امید به زندگی زنان نیز از ۵۶ سال در سال ۲۰۰۱ به ۶۶ سال در سال۲۰۱۷ رسید. تا سال ۲۰۲۰ ، ۲۱ درصد از کارمندان ملکی افغانستان زنان بودند (در حالی که در طول سال های حکومت داری طالبان تقریباً هیچ زنی وجود نداشت) که ۱۶ درصد در سطوح بالای مدیریتی بودند. همچنین ۲۷ درصد از نمایندگان پارلمان افغانستان را زنان تشکیل می دادند.

به عبارت دیگر، از زمان برکناری طالبان در سال ۲۰۰۱ فعالان حقوق آموزشی، باروروی و سیاسی زنان در کشور مبارزه می کنند. اگرچه برابری جنسیتی هرگز به عنوان اولویت اصلی دولت افغانستان تبدیل نشد اما طی چند دهه اخیر پیشرفت هایی حاصل شده است. به عنوان مثال زنان قاضی، وزیر و افسران پلیس شدند و در سال ۲۰۲۰ درصد زنان پارلمان افغانستان نبست به کنگره آمریکا بیشتر بوده است. هرچند حقوق زنان در سیاست درنظر گرفته نشد اما با این حال آنها آموزش دیدند و اشتغال بیشتری برای زنان ایجاد شد. به طوری که حتی بدترین شرایط این زنان شجاع و سرسخت بودند و واقعاً جلو می رفتند.

 بنابراین، اکنون که این پس از بیست سال طالبان با ادعای تغییر بازگشته اند، اعتماد زنان افغان همچنان به آنها شکننده و پایین است. به عبارت دیگر، این ادعا که محدودیت در زندگی زنان یک ضرورت موقتی است برای زنان افغان تازگی ندارد. هیدر بار، معاون حقوق زنان در دیده بان حقوق بشر گفت که طالبان آخرین باری که افغانستان را تخت کنترل داشتند نیز ادعاهای مشابهی را مطرح کردند.

از طرف دیگر، از همان ابتدای اغاز مذاکرات اهرم فشار بر طالبان برای حفظ حقوق و اقلیت های زنان کم بود. این در حالی است که طالبان از شرایط استفاده کرد و مواضع مبهم و نامشخصی در برابر زنان ارائه دادند. اکنون نیز میتوان گفت این اهرم فشار به حد زیادی تنزل یافته است. این در حالی است که شواهد کمی وجود دارد که نشان بدهد دستاوردهای بیست ساله زنان در معرض خطر نیست.

مبارزه زنان افغانستان در فضایی پر از چالش

کشورهای در حال خروج از افغانستان مدعی شده اند که بر اساس نیاز طالبان به کمک های مالی یا درخواست برای مشروعیت و به رسمیت شناخته شدن، بر طالبان نفوذ و فشار خواهند آورند. گرچه این اهرم های فشار می تواند مفید و موثر باشد لیکن از دیگر سو می تواند خوش خیالی و تصورات باطلی بیش نباشد. تحریم های هدفمند و مشروط شدن کمک ها، همراه با سازوکارهای سازمان ملل متحد، مانند اقدامات شورای امنیت سازمان ملل، مشارکت مداوم دادگاه کیفری بین المللی، گزارشگران ویژه، و نقش هیئت معاونت سازمان ملل متحد در افغانستان/یوناما، فرصت های دیگری را ارائه می دهد؛ البته، اگر طالبان مستعد چنین نفوذ و فشاری باشد. چنانچه ممکن است طالبان به نوعی به خواسته های خود رسیده و باز هم حقوق اقشار و اقلیت های مختلف را نادیده انگارد.

چالش دیگر محدودیت اراده سیاسی، به ویژه در مورد حقوق زنان است. برخی از کشورها، از جمله سوئد و کانادا که هر دو نقش عمده ای در افغانستان ایفا کرده و مدعیِ  داشتن سیاست خارجی فمینیستی بوده اند، حتی این کشورها نیز در حالی که زنان وحشت زده افغان شاهد پیروزی طالبان بودند، به طرز نگران کننده ای سکوت کردند. به طور کلی سکوت جامعه ی جهانی در برابر پیشروی های طالبان مقوله ای تعجب برانگیز بود. از دیگر سو می توان گفت در طول چند دهه حضور بین المللی، ملت های مشارکت کننده خدمات و وجوه مالی را برای کمک به حقوق زنان پرداخت کردند، اما با گذشت زمان این پرداخت ها نیز کاهش یافت.

کمک های مالی ایالات متحده به افغانستان از ۱۶،۷۴۸ میلیون دلار در سال مالی ۲۰۱۰ به ۳،۱۲۰ میلیون دلار در سال مالی ۲۰۲۱ کاهش یافته است. محبوبه سراج، یکی از فعالان حقوق زنان در افغانستان، در پاسخ به سوال یک مصاحبه کننده که از او پرسید چه پیامی برای جامعه بین المللی دارد با خنده ای تلخ پاسخ داد: “من می خواهم بگویم شرم بر شما”. “من به تمام دنیا می گویم، شرم بر شما”.

به هر حال باید گفت سوء استفاده های طالبان از زنان در سال ۲۰۰۱ تکان دهنده بوده و اکنون نیز این رویکردهای جنسیتی برجسته تر است. گرچه مجموعه ابزارهای جامعه بین المللی برای فشار بر طالبان محدود است و این ها خود اراده سیاسی آنها زیر سوال می برد؛ اما باید گفت ایستادن در کنار زنان افغان در جریان مبارزه آنها و یافتن ابزارهایی برای تحت فشار قرار دادن طالبان و اراده سیاسی برای این کار، کمترین -حداقل کاری است- که جامعه بین المللی می تواند انجام دهد. (Barr, 2021)

در نهایت، اکنون این احساس در زنان افغان در حال تقویت شدن است که  همه چیز برای آن ها تمام شده است. به طوری که با گذشت هفته ها بدون شفاف سازی بیشتر، شواهد موجود در افغانستان نشان می دهد که آن ها(طالبان) نوعی آپارتاید جنسی را در نظر دارند. ممکن است به زنان حقوقی داده شود اما از آنها انتظار می رود در زمینه ای تحصیل و کار کنند که کاملاً از حوزه اداره مردان، اقتصاد و همه بخش های اصلی جدا باشد. در حقیقت، تفاوت های جهان بینی زنان افغان و طالبان در طی بیست سال از یک سو و در برابر هم قرار گرفتن دو گروهی که تاکنون از چنین فاصله ای نزدیکی در برابر یکدیگر قرار نگرفته بودند، این احساس را ایجاد کرده که حضور یکی به ضرر دیگری خواهد بود.

در واقع طالبان به درستی درک کرده اند که حضور زنانی قوی و اعطای حقوق و جایگاه سیاسی و اجتماعی در جامعه آنها را به دردسر بزرگی برای رسیدن به حکومت مدنظرشان خواهند انداخت. همچنین، آزادی پوشش برای گروهی که تفسیر سختگیرانه از اسلام را راهنمای راه شان قرار داده اند و به زن همواره نگاهی حقیر دارند منجر به زیرسوال رفتن ماهیت و به خطر افتادن موجویت این گروه نیز می شود. در مقابل زنان افغان نیز با تجربه تلخ حکومت  داری طالبان و شناخت اصول سخت گیرانه این گروه، بقای خود را پس از دهه ها مبارزه در خطر نابودی و فراموشی می بینند.

منابع

– Agence France-Presse, (2021), “Taliban order university women in Afghanistan to wear face-covering niqab and separates classes”, https://www.scmp.com/yp/discover/news/global/article/3147899/taliban-order-university-women-afghanistan-wear-face.

– Barr, Heather, (2021), “The Fragility of Women’s Rights in Afghanistan”, https://www.hrw.org/news/2021/08/17/fragility-womens-rights-afghanistan#.

– Middleton, Shannon A. (2001), “Women’s Rights Unveiled: Taliban’s Treatment of Women in Afghanistan”, Indiana International & Comparative Law Review, Vol. 11 No. 2.

-Graham-Harrison, Emma,(2021), “Afghanistan’s shrinking horizons: ‘Women feel everything is finished’”, https://www.theguardian.com/world/2021/sep/12/afghanistans-shrinking-horizons-women-feel-everything-is-finished.